Οἱ μικροὶ γαλαξίες

Πᾶνε κι ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ.
Σταματᾶνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ἕνας
ἀντίκρυ στὸν ἄλλο, μιλοῦν μεταξύ τους.
Ἔπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται.
Ὅμως, ἐσύ,
δὲ λόξεψες, βάδισες ἴσα, προχώρησες
μὲς ἀπὸ μένα, κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα μου,
ὅπως κι ἐγώ: προχώρησα ισα, μὲς ἀπὸ σένα,
κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα σου. Σταθήκαμε ὁ ἕνας μας
μέσα στὸν ἄλλο, σὰ νάχαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυὸ κόσμους σὲ πλήρη
λάμψη καὶ κίνηση, σαστίσαμε ἀκίνητοι
κάτω ἀπ᾿ τὴ θέα τους -
Ἤσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου ὅλες τὶς στέρνες.
Ἤσουνα φῶς, διαμοιράστηκες. Ὅλες
οἱ φλέβες μου ἔγιναν ἄξαφνα ἕνα
δίχτυ ποὺ λάμπει: στὰ πόδια, στὰ χέρια,
στὸ στῆθος, στὸ μέτωπο.
Τ᾿ ἄστρα τὸ βλέπουνε, ὅτι:
δυὸ δισεκατομμύρια μικροὶ γαλαξίες καὶ πλέον
κατοικοῦμε τὴ γῆ.

Νικηφόρος Βρεττάκος

ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ ΤΟ ΠΑΤΩΜΑ

Γιατί υπάρχουν και άτομα

που γίνονται κομμάτια.

Να το αφιερώσω σε όσους μπορούν και βγάζουν κακία τέτοιες ημέρες αντί ευχών.

ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ

Σκίζω το δέρμα μου να πονέσω – να ξεφύγει η σκέψη μου από εσένα.
Σβήνω τις ώρες μία, μία – να κυλίσουν αυτές οι γιορτές.
Κοιμάμαι νωρίς σαν παιδί – γιατί ξύπνιος όλα εσένα θυμίζουν.
Και αναρωτιέμαι που πηγαίνουν οι μεγάλες αγάπες.
Ειδικά η αγάπη που μου πρόσφερες απλόχερα, έντονα, δυνατά.
Ποιο χέρι τις σβήνει από μέσα? - το θέλω να έρθει εδώ και σε εμένα.
Να σβήσει τον πόνο μιας αναίτιας φυγής.
Ενός μεγάλου έρωτα που μόνος μου πια ζω.

ΚΡΥΜΜΕΝΑ

Απ' όσα έκαμα κι απ' όσα είπα
να μη ζητήσουνε να βρουν ποιος ήμουν.

Εμπόδιο στέκονταν και μεταμόρφωνε
τες πράξεις και τον τρόπο της ζωής μου.

Εμπόδιο στέκονταν και σταματούσε με
πολλές φορές που πήγαινα να πω.

Η πιο απαρατήρητές μου πράξεις
και τα γραψίματά μου τα πιο σκεπασμένα -
από εκεί μονάχα θα με νοιώσουν.

Αλλά ίσως δεν αξίζει να καταβληθεί
τόση φροντίς και τόσος κόπος να με μάθουν.

Κατόπι -στην τελειωτέρα κοινωνία-
κανένας άλλος καμωμένος σαν εμένα
βέβαια θα φανεί κ' ελεύθερα θα κάμει.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ο ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ ΚΑΙ Η ΑΛΕΠΟΥ

Ίσως ο πιό όμορφος διάλογος του παραμυθιού.
Ακούστε τον προσεκτικά σας παρακάλώ.

Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ

Περπατούσα στο δρόμο όταν κάποιος στάθηκε μπροστά μου.
Δε μιλήσαμε.
Μόνο με κοίταξε με το βλέμμα ενός άλλου καιρού που έχουν πάντα αυτοί που οίζουν τη ζωή μας.
Ύστερα άκουσα τα βήματα του να χάνονται.
Και μόνο τα άστρα είχαν μείνει εκεί στο βραδιασμένο ουρανό.

Τάσος Λειβαδίτης
Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου.

Το φοβάμαι ότι θα έρθει αυτή η ημέρα, και θα το αντιμετωπίσω. Μόνο ομορφιά έχω κρατήσει πλέον. Και αυτό μου λείπει. Η ομορφιά της ψυχής και του αγγίγματος ενός ανθρώπου.
Αυτή ήταν και η «κατάρα» που άφησε πίσω του, να αναζητώ κάποιον που θα ξαναορίσει τη ζωή μου.

JE T'AIME

Το λάτρεψα αυτό το κομμάτι όταν το πρωτο άκουσα αρκετά χρόνια πριν.

Τώρα διασκευάστικε και στα ελληνικά.

Εδώ ένα live της Lara Fabian στην οποία ανείκει κατά το ήμισι η μουσική του τραγουδιού.




D’accord, il existait d’autres façons de se quitter
Quelques éclats de verres auraient peut être pu nous aider
Dans ce silence amer, j’ai décidé de pardoner
Les erreurs qu’on peut faire à trop s’aimer
D’accord la petite fille en moi souvent te réclamait
Presque comme une mère, tu me bordais, me protégeais
Je t’ai volé ce sang qu’on n’aurait pas dû partager
A bout de mots, de rêves je vais crier
Je t’aime, je t’aime
Comme un fou comme un soldat
Comme une star de cinema
Je t’aime, je t’aime
Comme un loup comme un roi
Comme un homme que je ne suis pas
Tu vois, je t’aime comme ça
D’accord je t’ai confié tous mes sourires, tous mes secrets
Même ceux, dont seul un frère est le gardien inavoué
Dans cette maison de pierre,
Satan nous regardait danser
J’ai tant voulu la guerre de corps qui se faisaient la paixJe t’aime, je t’aime
Comme un fou comme un soldat
Comme une star de cinema
Je t’aime, je t’aime
Comme un loup comme un roi
Comme un homme que je ne suis pas
Tu vois, je t’aime comme ça Je t'aime, je t'aime
Comme un fou comme un soldat
Comme une star de cinema
Je t'aime, je t'aime, je t'aime, je t'aime, je t'aime, je t'aime
Comme un loup comme un roi
Comme un homme que je ne suis pasTu vois, je t’aime comme ça

ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ - ΕΛΥΤΗΣ

Ποτέ δεν θα πάψει αυτό το ποίημα να με πονά.

Μ' ακούς?

Θα πενθώ πάντα-μ' ακούς;-

για σένα

μόνος στον Παράδεισο.

IV.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν, μ' ακούς

Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ' ακούς

Τό χαμένο μου το αίμα καί τό μυτερό, μ' ακούς

Μαχαίρι Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς

Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς

Ειμ' εγώ, μ' ακούςΣ' αγαπώ, μ' ακούς

Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ Το λευκό νυφικό της Όφηλίας, μ' ακούς

Πού μ' αφήνεις, πού πάς καί ποιος, μ' ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω από τους κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί των ηφαιστείων οί λάβες

Θα' ρθει μέρα, μ' ακούς

Να μας θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι

Λαμπερά θά μάς κάνουν πετρώματα, μ' ακούς

Να γυαλίσει επάνω τούς η απονιά, ν' ακούς

Των ανθρώπων

Και χιλιάδες κομμάτια να μάς ρίξει

Στα νερά ένα-ένα, μ' ακούς

Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς

Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς

Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων

βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς

Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς

Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω

Περιμένουν οί άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς

Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς

Το λουλούδι αυτό τής καταιγίδας και μ' ακούς

Της αγάπης

Μια για πάντα το κόψαμε

Και δεν γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς

Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς

Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς

Mές στη μέση της θάλασσας

Από το μόνο θέλημα τής αγάπης, μ' ακούς

Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς

Μέ σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούςάκου,

άκου

Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει- ακούς;

Είμ' εγώ πού φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.

Μονόγραμμα Οδυσσέας Ελύτης

ΩΧ. ΕΦΤΑΣΑΝ ΟΙ ΓΙΟΡΤΕΣ!

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος που θα ήθελε να περάσει τις γιορτές μόνος του. Φυσικά δεν αναφέρομαι σε φίλους και συγγενείς αλλά για ένα σύντροφο ένα συνοδοιπόρο.

Τους σκοπέλους που πρέπει να περάσω και φέτος τους βλέπω μπροστά μου και τραβάω τρέχοντας κατά πάνω τους.

Ξεκινάω με τις τριανταπεντάρες και άνω, ανύπανδρες και ελεύθερες, γνωστές εξ όψεως και μόνο. Θα λυσσάξουν να με παρασύρουν σε κάποιο τραπέζι, bar, club, ευελπιστώντας ότι το νέο έτος δεν θα τις βρει μόνες αλλά με εμένα στο πλάι τους, το δεκάρι το καλό. Κούνια που τις κούναγε όλες.

Οι φίλοι, άλλος σκόπελος. Όσοι δεν πάει το μυαλό τους μου τάζουν ουρανούς με τα άστρα: Έλα ρε, θα είναι και η Ευγενία, χώρισε με τον Ανδρέα, έλα και θα περάσουμε υπέροχα είναι εξαιρετική γυναίκα. Αυτοί δε που γνωρίζουν για εμένα… τα ίδια: Έλα ρε θα είναι και ο Ανδρέας χώρισε με την Ευγενία γιατί μάλλον το λέει το ποίημα και είναι εξαιρετικός κύριος!

Τελευταίος σκόπελος, που περισσότερο στην Ωκεανία φέρνει, παρά σε σκόπελο, ο ίδιος μου ο εαυτός. Οι γιορτές είναι η ώρα για τον απολογισμό της χρονιάς.
Τα αποτελέσματα πάντα ίδια: έπραξα όπως έπρεπε, δεν έκανα εκπτώσεις σε τίποτα, ήμουν κύριος απέναντι σε όλους και απέναντι στον εαυτό μου.

Το τίμημα? Θα μαγειρέψω μόνος, θα πιώ μόνος και θα κοιτάζω το άλλο μισό ενός κενού καναπέ με μόνη παρέα τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και τον Τάσο Λειβαδίτη.
Τελικά δεν μου ακούγετε και άσχημο.

ΕΙΣΑΙ GAY? ΚΡΙΜΑ ΒΡΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ!

Είσαι gay? Πλάκα μου κάνεις, κρίμα, και δεν σου φαίνετε καθόλου. Όχι ρε φίλε δεν μου φαίνετε. Και τι θα πει μου φαίνετε? Είναι κάτι σαν σπυράκι στη μύτη? Το έχεις φαίνετε δεν το έχεις όλα καλά?
Η μήπως στο μυαλό σου με φαντάζεσαι να λικνίζομαι σαν την Monica Belucci, να ντύνομαι στα ροζ και να μιλώ σαν την Καλομοίρα? Λυπάμαι αλλά δεν θα σου κάνω την χάρη, δε μου βγαίνει.

Μάλλον αυτό που τρομάζει τους περισσότερους είναι ότι δεν μπορεί να πίνεις ουίσκι, να παρακολουθείς αθλητικά ή ειδήσεις, να φοράς κουστούμι, να είσαι φρεσκοξυρισμένος, να σου την πέφτουν διάφορες αιθέριες υπάρξεις και να είσαι gay.

Και αυτό που τους τρομάζει περισσότερο είναι όταν τους λέω ότι αυτό απλά προέκυψε κάποια στιγμή στη ζωή μου όταν ερωτεύθηκα κάποιον και με ερωτεύθηκε και αυτός, σας λέω πρέπει να δείτε τον τρόμο στο μάτι τους! Τους τρομάζει γιατί ξέρουν ότι αν συνέβη σε εμένα μπορεί να συμβεί και σε εκείνους, λες και είναι ιλαρά και θα κολλήσουν.

Κλείνω τώρα όμως γιατί πρέπει να πάω για τρέξιμο!

ΓΕΙΑ ΧΑΡΑ

Άιντε ευχηθείτε μου καλή αρχή.

Δεν μπορούσα άλλο θα έσκαγα αν δεν έβρισκα να τα πω. Δε λέω όλα τα φιλαράκια απίκο να ακούν τον καημό μου κάθε φορά. Όμως όταν η κουβέντα πιάνει προς γυναίκες πλευρά εκείνο το «καλά μίλησε και ο ειδήμων» με τσακίζει.

Γιατί ρε παιδιά?
Έχει ο έρωτας φύλο? Όχι.
Έχουν τα συναισθήματα συγκεκριμένη κατεύθυνση? Όχι.
Είναι ο λόγος, το άγγιγμα της ψυχής υποδεέστερος ανάμεσα σε 2 άντρες? Όχι.

Ε τότε ρε κολλητοί μη μου ζαλίζετε τον έρωτα και αφήστε με να είμαι παρέα σας όπως τότε πιτσιρικάδες που δεν είχαμε τέτοια στο κεφάλι μας και κάναμε όνειρα.
Ελπίζω να βρω συνοδοιπόρους σε αυτό το ταξίδι.
Καλώς να ορίσετε!