Οἱ μικροὶ γαλαξίες

Πᾶνε κι ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ.
Σταματᾶνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ἕνας
ἀντίκρυ στὸν ἄλλο, μιλοῦν μεταξύ τους.
Ἔπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται.
Ὅμως, ἐσύ,
δὲ λόξεψες, βάδισες ἴσα, προχώρησες
μὲς ἀπὸ μένα, κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα μου,
ὅπως κι ἐγώ: προχώρησα ισα, μὲς ἀπὸ σένα,
κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα σου. Σταθήκαμε ὁ ἕνας μας
μέσα στὸν ἄλλο, σὰ νάχαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυὸ κόσμους σὲ πλήρη
λάμψη καὶ κίνηση, σαστίσαμε ἀκίνητοι
κάτω ἀπ᾿ τὴ θέα τους -
Ἤσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου ὅλες τὶς στέρνες.
Ἤσουνα φῶς, διαμοιράστηκες. Ὅλες
οἱ φλέβες μου ἔγιναν ἄξαφνα ἕνα
δίχτυ ποὺ λάμπει: στὰ πόδια, στὰ χέρια,
στὸ στῆθος, στὸ μέτωπο.
Τ᾿ ἄστρα τὸ βλέπουνε, ὅτι:
δυὸ δισεκατομμύρια μικροὶ γαλαξίες καὶ πλέον
κατοικοῦμε τὴ γῆ.

Νικηφόρος Βρεττάκος

ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ ΤΟ ΠΑΤΩΜΑ

Γιατί υπάρχουν και άτομα

που γίνονται κομμάτια.

Να το αφιερώσω σε όσους μπορούν και βγάζουν κακία τέτοιες ημέρες αντί ευχών.

ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ

Σκίζω το δέρμα μου να πονέσω – να ξεφύγει η σκέψη μου από εσένα.
Σβήνω τις ώρες μία, μία – να κυλίσουν αυτές οι γιορτές.
Κοιμάμαι νωρίς σαν παιδί – γιατί ξύπνιος όλα εσένα θυμίζουν.
Και αναρωτιέμαι που πηγαίνουν οι μεγάλες αγάπες.
Ειδικά η αγάπη που μου πρόσφερες απλόχερα, έντονα, δυνατά.
Ποιο χέρι τις σβήνει από μέσα? - το θέλω να έρθει εδώ και σε εμένα.
Να σβήσει τον πόνο μιας αναίτιας φυγής.
Ενός μεγάλου έρωτα που μόνος μου πια ζω.

ΚΡΥΜΜΕΝΑ

Απ' όσα έκαμα κι απ' όσα είπα
να μη ζητήσουνε να βρουν ποιος ήμουν.

Εμπόδιο στέκονταν και μεταμόρφωνε
τες πράξεις και τον τρόπο της ζωής μου.

Εμπόδιο στέκονταν και σταματούσε με
πολλές φορές που πήγαινα να πω.

Η πιο απαρατήρητές μου πράξεις
και τα γραψίματά μου τα πιο σκεπασμένα -
από εκεί μονάχα θα με νοιώσουν.

Αλλά ίσως δεν αξίζει να καταβληθεί
τόση φροντίς και τόσος κόπος να με μάθουν.

Κατόπι -στην τελειωτέρα κοινωνία-
κανένας άλλος καμωμένος σαν εμένα
βέβαια θα φανεί κ' ελεύθερα θα κάμει.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ο ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ ΚΑΙ Η ΑΛΕΠΟΥ

Ίσως ο πιό όμορφος διάλογος του παραμυθιού.
Ακούστε τον προσεκτικά σας παρακάλώ.

Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ

Περπατούσα στο δρόμο όταν κάποιος στάθηκε μπροστά μου.
Δε μιλήσαμε.
Μόνο με κοίταξε με το βλέμμα ενός άλλου καιρού που έχουν πάντα αυτοί που οίζουν τη ζωή μας.
Ύστερα άκουσα τα βήματα του να χάνονται.
Και μόνο τα άστρα είχαν μείνει εκεί στο βραδιασμένο ουρανό.

Τάσος Λειβαδίτης
Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου.

Το φοβάμαι ότι θα έρθει αυτή η ημέρα, και θα το αντιμετωπίσω. Μόνο ομορφιά έχω κρατήσει πλέον. Και αυτό μου λείπει. Η ομορφιά της ψυχής και του αγγίγματος ενός ανθρώπου.
Αυτή ήταν και η «κατάρα» που άφησε πίσω του, να αναζητώ κάποιον που θα ξαναορίσει τη ζωή μου.

JE T'AIME

Το λάτρεψα αυτό το κομμάτι όταν το πρωτο άκουσα αρκετά χρόνια πριν.

Τώρα διασκευάστικε και στα ελληνικά.

Εδώ ένα live της Lara Fabian στην οποία ανείκει κατά το ήμισι η μουσική του τραγουδιού.




D’accord, il existait d’autres façons de se quitter
Quelques éclats de verres auraient peut être pu nous aider
Dans ce silence amer, j’ai décidé de pardoner
Les erreurs qu’on peut faire à trop s’aimer
D’accord la petite fille en moi souvent te réclamait
Presque comme une mère, tu me bordais, me protégeais
Je t’ai volé ce sang qu’on n’aurait pas dû partager
A bout de mots, de rêves je vais crier
Je t’aime, je t’aime
Comme un fou comme un soldat
Comme une star de cinema
Je t’aime, je t’aime
Comme un loup comme un roi
Comme un homme que je ne suis pas
Tu vois, je t’aime comme ça
D’accord je t’ai confié tous mes sourires, tous mes secrets
Même ceux, dont seul un frère est le gardien inavoué
Dans cette maison de pierre,
Satan nous regardait danser
J’ai tant voulu la guerre de corps qui se faisaient la paixJe t’aime, je t’aime
Comme un fou comme un soldat
Comme une star de cinema
Je t’aime, je t’aime
Comme un loup comme un roi
Comme un homme que je ne suis pas
Tu vois, je t’aime comme ça Je t'aime, je t'aime
Comme un fou comme un soldat
Comme une star de cinema
Je t'aime, je t'aime, je t'aime, je t'aime, je t'aime, je t'aime
Comme un loup comme un roi
Comme un homme que je ne suis pasTu vois, je t’aime comme ça